در وزنه برداری دو ضرب در مرحله اول وزنه از زمین تا کجا بالا می آید

در وزنه برداری دو ضرب در مرحله اول وزنه از زمین تا کجا بالا می آید را از سایت هاب گرام دریافت کنید.

وزنه‌برداری

وزنه‌برداری ورزشی است که در آن ورزشکار هالتری با سنگین‌ترین وزن ممکن را بالای سر می‌برد. مسابقات وزنه‌برداری در دو رقابت یک‌ضرب و دوضرب انجام می‌شود و در هر بخش وزنه‌بردار حق انجام سه حرکت را دارد. موفقیت در وزنه‌برداری فقط به قدرت بدنی بستگی ندارد. توانایی‌های پرتابی بدن (قدرت انفجاری) برای اجرای سریع حرکت در موفقیت وزنه‌برداران نقش دارد و حرکات وزنه‌برداری در مقایسه با حرکات قدرتی دیگر از جابجایی بیشتر و دامنه حرکتی وسیعتری تشکیل می‌شوند.

این ورزش از نخستین دوره بازی‌های المپیک (۱۸۹۶) جزو رشته‌های المپیکی بود اما وزنه‌برداری زنان از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی وارد برنامه المپیک شد. اکنون وزنه‌برداری در بخش مردان در هشت وزن و در زنان در هفت وزن برگزار می‌شود. ویکی پدیا این روز را گرتمی میداند

حرکات وزنه‌برداری[ویرایش]

مجموع حرکت یکضرب و دوضرب به عنوان رده‌بندی نهایی در نظر گرفته می‌شود.

رده‌های وزنی[ویرایش]

رقابت ورزشکاران بر اساس وزن بدن آن‌ها بوده و از ماه نوامبر ۲۰۱۸ تاکنون رده‌های وزنی به صورت زیر است:

رده وزنی مردان[ویرایش]

مسابقات جهانی

مسابقات المپیک

رده وزنی زنان[ویرایش]

مسابقات جهانی

مسابقات المپیک

وزن صفحات[ویرایش]

قوانین وزنه‌برداری[ویرایش]

برترین‌های وزنه‌برداری[ویرایش]

مردانی که سه برابر وزن خود را بالای سر برده‌اند.

زنانی که دو و نیم برابر وزن خود را بالای سر برده‌اند.

در ایران[ویرایش]

تا سالها به همراه کشتی آزاد وزنه‌برداری مدال آورترین ورزش ایران بود و نخستین کسی که مدال المپیک را برای ایران به‌دست‌آورد، جعفر سلماسی بود که در بازی‌های المپیک ۱۹۴۸ لندن موفق به این کار شد. پس از او محمود نامجو در مسابقات جهانی وزنه‌برداری سال ۱۹۴۹ در لاهه موفق به کسب مدال شد در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن نیز محمد نصیری خروس طلایی ایران در خروس وزن قهرمان المپیک شد و تا سال ۲۰۰۰ در المپیک سیدنی اولین و تنها طلایی ایران در وزنه‌برداری المپیک بود. از آن پس این رشته در ایران مورد توجه قرار گرفت و تبدیل به یک ورزش ملی شد. تا کنون چندین بار لقب قوی‌ترین مردان جهان به وزنه برداران ایرانی داده شده‌است.

وزنه‌برداری با ۱۶ مدال پس از کشتی (۳۸ مدال) پرافتخارترین ورزش ایران در بازی‌های المپیک است.[۲][۳]

وزنه‌برداری در گذشته فقط در بخش آقایان فعالیت می‌کرد اما از سال ۱۳۹۶ وزنه‌برداری در بخش بانوان نیز فعالیت خود را آغاز کرد[۴] و برای اولین بار در تاریخ ایران پس از ۷۰ سال، اولین تیم وزنه‌برداری بانوان به مسابقات بین اللملی اعزام شد.[۵]

پر افتخارترین‌های ایران در مسابقات قهرمانی وزنه‌برداری جهان[ویرایش]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

منبع مطلب : fa.wikipedia.org

مدیر محترم سایت fa.wikipedia.org لطفا اعلامیه سیاه بالای سایت را مطالعه کنید.

تاریخچه وزنه برداری و اطلاعات کامل در رابطه با “وزنه برداری”

تاریخچه وزن برداری  و تمامی اطلاعات این رشته

بلند کردن وزنه های مختلف توسط ورزشکار در شکل مدرن که همراه با قدرت، سرعت، تکنیک، تعادل و هماهنگی باشد. این ورزش از نخستین دوره بازی های المپیک 1986 جزء المپیک بوده است و تنها ورزش قدرتی حاضر در این رقابت هاست. وزنه برداری در کشورهای ترکیه، بلغارستان، یونان ورزشی سنتی است و در روسیه، چین، کشورهای اروپای شرقی و اخیراً ایران ورزشکار درجه یک دارند.

تاریخچه ورزش وزنه برداری در المپیک

تاریخچه وزنه برداری

بشر برای حفاظت خود در غارها، ناگزیر به جابجایی سنگ های بزرگ برای قرار دادن در مقابل ورودی آنها بوده است. مصریها برای ساختن مجسمه های عظیم فراعنه و اهرام ثلاثه، مردانقوی آن روز جهان را در کنار نیل گرد آوردند و آنها را به ساختن مجسمه های سنگی وا داشتند.

کاوش های باستان شناسی نشان می دهد وزنه برداری و وزنه پرانی به همراه دو و میدانی و ژیمناستیک در یونان باستان تمرین می شده است. همچنین وزنه برداری و وزنه پرانی جزئی از بازیهای تیلی تیان ایرلندی ها در 4000 سال قبل بوده است. “میلو” از اهالی “کورتونا” سالهای سال قهرمان المپیک باستان بود و مدت 28 سال مقام خود را حفظ کرد.

اطلاعات رشته وزنه برداری

او اولین وزنه بردار علمی در دنیاست که پیشرفت و ترقی و قدرت خود را بطور مرتب و کم کم بدست آورد. بدین ترتیب که گوساله ای را هر روز از زمین بلند می کرد و روی دو دست قرار می داد و تا هنگامی که گاو تنومندی شد آن را بر سر دست می برد. تاریخ این کار را 684 سال قبل از میلاد نوشته اند و در حقیقت وزنه برداری جدید از اساس کار میلو پیروی می کند.

اولین آثار بوجود آمدن این ورزش زمانیست که در یونان باستان ورزشکاران به وزنه پرانی (پرتاب دیسک و وزنه) عادت داشته اند و لغت یونانی “هالترس” (پرتاب صفحه یا دیسک هالتر) ریشه وزنه برداری امروزی است. وزنه برداری جدید در اروپا توسط اروپاییان پایه گذاری شد و به نظر می رسد که در وهله نخست جوانان روستایی بدین کار دست زدند تا قدرت و برتری خود را نسبت به هم سالان خود نشان دهند و با قدرت خود توجه دوشیزگان را جلب نمایند.

کار نمایش جوانان در بلند کردن وزنه کم کم آنقدر بالا گرفت که مسابقه هایی ترتیب داده می شد و در آن زنان و مردان بی شماری برای تماشا گرد هم می آمدند و این مسابقات، محک قدرت و نیرومندی جوانان بود.

وزنه برداری بانوان در المپیک

شیوه ی مسابقه:

رقابت های وزنه برداری شامل دو مسابقه ی « یک ضرب» و « دو ضرب» است. در ابتدا شرکت کنندگان در حرکت « یک ضرب »مسابقه می دهند و شروع به بالا بردن وزنه می کنند.نخست ورزشکارانی که سبک ترین وزنه ها را انتخاب کردند ، آن ها را بالای سر می برند و سرانجام ، کار با بلند کردن سنگین ترن وزنه خاتمه می یابد. هر ورزشکار سه بار فرصت دارد که وزنه های درخواستی خود را بالای سر ببرد.

هر وزنه بردار برای بلند کردن وزنه یک دقیقه فرصت دارد. آغاز این زمان از لحظه ای است که صفحه گذار از روی تخته ، خارج می شود ، یعنی به محض اینکه وزنه ها در هالتر قرار گرفتند و وزنه ی مورد نظر وزنه بردار آماده شد ، او یک ذقیقه فرصت دارد که آن را بالای سر ببرد.

حرکات و شکل های وزنه برداری

اگر وزنه بردار نتواند وزنه ای را بالای سر ببرد ، برای حرکت بعدی می تواند وزنه ا ی سنگین تر از آن را درخواست کند.

در صورتی که وزنه های انتخابی طوری باشند که وزنه بردار دو بار پشت سر هم مجبور به بلند کردن وزنه باشد ، در بار دوم دو دقیقه فرصت دارد که وزنه اش را بالای سر ببرد.

وزنه برداران تا آخرین لحظه می توانند وزنه ی در خواستی خود را تغییر داده و وزن آن را افزایش دهند.این حالت زمانی رخ می دهد که دو یا چند نفر با هم رقابت داشته باشند و وزنه های خود را با توجه به نتایج رقیب انتخاب کنند. مثلا وزنه برداری که درخواست وزنه ی 200 کیلویی کرده ، وقتی می بیند که رقیبش 201 کیلو را بالای سر برده است ، در خواست می کند که به جای 200 کیلو ، 205 کیلو بالای سر ببرد.

حرکات وزنه برداری

مراحل حرکت یکضرب

حرکت یک ضرب و دو ضرب در وزنه برداری

دوضرب این حرکت در دو مرحله انجام می شود:

ابزار وزنه برداری

وزنه برداری دارای سه ابزار می باشد:

وسایل مورد نیاز برای انجام ورزش وزنه برداری:

کفش:

کف کفش کمی ارتفاع دارد و به تعادل وزنه بردار در هنگام بلند کردن وزنه کمک می کند.

مچ بند:

پهنای مچ بند ها نباید از 10 سانتی متر بیشتر باشد.

کمربند:

برای جلوگیری از آسیب دیدگی مهره های کمر ، وزنه برداران در هنگام بلند کردن وزنه از کمربند استفاده می کنند.پهنای کمربند نباید بیشتر از 12 سانتی متر باشد.

محدودیت سنی :

ورزش هایی مثل وزنه برداری و پاورلیفتینگ برای کودکان ممنوع است چون به عضلات و استخوانهای آنها آسیب می زند.

از نظر جنسی :

تصور اینکه خانم ها وزنه های سنگین را مهار می کنند خیلی سخت است هر چند هم اکنون در سطح دنیا معتبرترین رقابت های وزنه برداری اعم از جهانی و المپیک برای بانوان برگزار می شود.

اما این رشته در ایران بخش سازمان یافته ای برای بانوان ندارد و فعالیت ها چراغ خاموش پیش می رود.

کالری مصرفی :

1100 کالری در هر ساعت

وسایل مورد نیاز برای رشته وزنه برداری

قوانین وزنه برداری

هر ورزشکار در هر حرکت 3 نوبت اجازه وزنه زدن دارد.

زمان برای هر نوبت، 1 دقیقه می باشد. زمان از لحظه ای که صفحه گذار از روی تخته خارج می شود شروع می شود.

اگر یک ورزشکار بخواهد دو حرکت متوالی انجام دهد برای بار دوم 2 دقیقه وقت دارد.

3 چراغ سفید یا دو چراغ سفید و یک چراغ قرمز یعنی حرکت صحیح است و 3 چراغ قرمز یا 2 چراغ قرمز و یک چراغ سفید یعنی حرکت خطا می باشد.

اگر هنگام بالا بردن هالتر دست های وزنه بردار خم شود و دو مرتبه راست شود خطا است.

وقتی وزنه بردار موفق شد هالتر را بالای سر ببرد، باید آن را سر جای خود نگهدارد.

اگر وزنه بردار توانست هالتر را در بالای سر خود ثابت نگهدارد باید یک لحظه کوتاه مکث کند و وقتی داوران اجازه دادند آن را پایین بیاورد، پایین آوردن هالتر بدون فرمان داوران خطاست.

داور وسط اگر تشخیص دهد حرکت کامل انجام شده، توسط زنگ به ورزشکار اعلام می کند تا وزنه را به پایین بیندازد. با صدای زنگ، باید وزنه به طور صحیح به زمین انداخته شود.

وزنه بردار اگر هالتر را از تخته بیرون بیندازد خطاست. حتی اگر وزنه را به خوبی مهار کند، ولی اگر هنگام پایین آوردن هالتر را بیرون از تخته بیندازد باز هم خطاست.

انداختن وزنه از پشت سر به پایین خطا است.

تمامی قوانین وزنه برداری

وزن صفحات فلزی در وزنه برداری:

قرمز 25 کیلوگرم، زرد 15 کیلوگرم، آبی 20 کیلوگرم، سبز 10 کیلوگرم، سیاه 5/2 کیلوگرم و قفل های دو طرف میله به عنوان وزنه 5 کیلوگرمی حساب می شود.

داوری مسابقات:

هر مسابقه ی وزنه برداری را 9 نفر قضاوت می کنند. از این تعداد 3 نفر داور و 3 نفر عضو هیئت ژوری هستند که کار آن ها نظارت بر کار داوران است.یک داور مسئول زمان (وقت نگهدار ) ،یک داور مسئول کنترل فنی یک نفر نیز منشی مسابقه است.داوران باید 6 متر با سکو فاصله داشته باشند.

هرگاه وزنه برداری وزنه ای را بالای سر ببرد ، سه داور سه چراغ روشن خواهند کرد.اگر حرکت مورد قبول باشد ، سه چراغ سفید، و اگر مردود باشد ،سه چراغ قرمز روشن خواهد شد.در صورتی که دو چراغ سفید و یک چراغ قرمز روشن شود ، حرکت مورد قبول است ولی اگر یک چراغ سفید و دو چراغ قرمز روشن شود ، حرکت مورد قبول نیست.

کیانوش رستمی دارنده مدال طلا المپیک

دسته های موجود در وزنه برداری

در بخش مردان دسته های 56، 62، 69، 77، 85، 94، 105 و 105+ و در رده بانوان دسته های 48، 53، 58، 63، 69، 75 و 75+ استفاده می شود.

وزنه برداری در ایران

تا سال ها به همراه کشتی آزاد جزء مدال آورترین ورزش ایران به حساب می آید. وزنه برداری با 16 مدال المپیک بعد از کشتی آزاد 38 مدال در رده بندی مدال آوری ورزش کشورمان قرار دارد.

در سال 1948 جعفر سلماسی اولین مدال المپیک را در لندن به دست آورد. بعد از وی محمود نامجو وزنه بردار نامی کشورمان در سال 1349 در مسابقات لاهه موفق به کسب مدال شد.

در المپیک 1956 ملبورن، محمد نصیری که هم اکنون مشاور عالی فدراسیون وزنه برداری را دارد، خروس طلایی ایران خروس وزن المپیک شد و تا سال 2000 المپیک سیدنی نخستین و تنها طلایی ایران در وزنه برداری المپیک است و بعد از آن، این ورزش مورد توجه مردم قرار گرفت و ورزشی ملی شد.

مدال آوران وزنه برداری ایران در بازیهای المپیک

تا کنون 8 وزنه بردار ایرانی افتخار کسب مدال در رقابتهای المپیک را به دست آورده اند. در این میان اولین مدال را جعفر سلماسی در المپیک 1948 لندن به دست آورد که این نخستین مدال ورزش ایران در المپیک ها بود.

اولین طلای وزنه برداری ایران را محمد نصیری در المپیک 1968 مکزیکو سیتی به گردن آویخت. نصیری با کسب 3 مدال المپیکی (یک طلا، یک نقره و یک برنز) پرمدال ترین وزنه بردار المپیکی کشورمان به شمار می رود.

پرافتخارترین وزنه بردار المپیکی ایران نیز حسین رضازاده است که در 2 المپیک متوالی صاحب 2 گردن آویز طلا شد. هنرنمائی های حسین رضازاده در المپیک های 2000 سیدنی و 2004 آتن، هرگز فراموش نخواهد کرد.

وزنه برداران ایرانی صاحب مقام در المپیک

تاکنون این وزنه برداران توانسته اند در رقابتهای المپیک پرچم ایران را به اهتزاز دربیاورند:

حسین رضازاده رکورددار 263 کیلوگرم

منبع مطلب : namnak.com

مدیر محترم سایت namnak.com لطفا اعلامیه سیاه بالای سایت را مطالعه کنید.

آشنایی با وزنه‌برداری

همزمان با برگزاری اولین دوره بازی‌های المپیک نوین در شهر آتن در سال ۱۸۹۶وزنه‌برداری و زورآزمایی با وزنه زیرمجموعه دو و میدانی قرارگرفت.
در این دوره فقط دو حرکت در وزنه‌برداری؛ …

همزمان با برگزاری اولین دوره بازی‌های المپیک نوین در شهر آتن در سال ۱۸۹۶وزنه‌برداری و زورآزمایی با وزنه زیرمجموعه دو و میدانی قرارگرفت.

در این دوره فقط دو حرکت در وزنه‌برداری؛ یکی با دمبل بزرگ و دیگری با هالتر انجام شد.

در سال ۱۹۱۳ ایده تشکیل فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری توسط ژول روسه جای دبوفه که بعدها رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه شد، مطرح شد.

در سال ۱۳۱۴ کمیته بین‌المللی المپیک کنگره خود را در دانشگاه سوربن فرانسه تشکیل داد تا مقررات و برنامه‌های مربوط به المپیک ۱۹۱۶ برلین را بررسی کند. در همان کنگره، ژول روسه فهمید که مسابقات وزنه‌برداری را از برنامه‌ بازی‌های برلین حذف کرده‌اند.

شوروی، فرانتز راشل دبیر کمیته ملی المپیک فرانسه را وادار کرد انجام مسابقات وزنه‌برداری را در بازی‌های المپیک پیشنهاد کند. با وقوع جنگ جهانی اول، المپیک ۱۹۱۶ انجام نشد ولی در المپیک ۱۹۲۰ آنتورپ ۱۴ کشور در رشته وزنه‌برداری شرکت کردند.

در سال ۱۹۲۰ همزمان با المپیک، فدراسیون جهانی وزنه‌برداری تشکیل شد و ژول روسه رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه به پاس خدماتش به این ورزش به ریاست فدراسیون جهانی برگزیده شد. وی تا سال ۱۹۵۲ در این سمت باقی ماند و پس از وی دیتریش ورتمن از آمریکا به این سمت برگزیده شد.

در کنگره بین‌المللی المپیک که در سال ۱۹۲۱ در شهر لوزان تشکیل شد با گنجاندن این ورزش در برنامه مسابقات المپیک ۱۹۲۴ مخالفت شد و شوروی فعالیت‌های زیادی برای باقی ماندن وزنه‌برداری در بازی‌های المپیک انجام داد.

در سال ۱۹۲۵ که کنگره بین‌المللی المپیک در پراگ تشکیل شد موافقت شد که وزنه‌برداری به طور دایم در برنامه بازی‌های المپیک گنجانده شود. در المپیک ۱۹۳۲ لس‌آنجلس، مسابقات وزنه‌برداری در ۵ حرکت انجام می‌شد که وزنه برداشتن با یک دست هم جزو آن بود. اما در المپیک ۱۹۳۶ برلین وزنه‌برداری محدود به سه حرکت دو دستی (پرس، یک ضرب و دو ضرب) شد.

کشیدن وزنه به روی سینه و بالا بردن آن با فشار.

وزنه‌ها با یک حرکت از زمین تا بالای سر انتقال داده می‌شود.

این حرکت در دو مرحله انجام می‌شود. مرحله‌ اول انتقال وزنه از روی زمین تا روی سینه، مرحله دوم، از روی سینه تا بالای سر.

۵۶ کیلوگرم، ۶۲ کیلوگرم، ۶۹ کیلوگرم، ۷۷ کیلوگرم، ۸۵ کیلوگرم، ۹۴ کیلوگرم، ۱۰۵ کیلوگرم، + ۱۰۵ کیلوگرم.

مسابقات وزنه برداری با ۹ داور قضاوت می‌شود که شامل ۳ داور، ۳ ژوری که نظارت بر کار داوران دارند، ۱ وقت نگه‌دار، ۱ کنترل فنی و ۱ منشی.

هر ورزشکار در هر حرکت ۳ نوبت اجازه وزنه‌زدن دارد. زمان برای هر نوبت، ۱ دقیقه است و از لحظه‌ای که صفحه‌گذار از روی تخته خارج می‌شود شروع می‌شود. اگر یک ورزشکار بخواهد دو حرکت متوالی انجام دهد برای بار دوم ۲ دقیقه وقت دارد.

۳ چراغ سفید یا دو چراغ سفید و یک چراغ قرمز یعنی حرکت صحیح است و ۳ چراغ قرمز یا ۲ چراغ قرمز و یک چراغ سفید یعنی حرکت خطا می‌باشد. داور وسط اگر تشخیص دهد حرکت کامل انجام شده، توسط زنگ به ورزشکار اعلام می‌کند تا وزنه را به پایین بیاندازد. با صدای زنگ، وزنه به طور صحیح به زمین انداخته می‌شود.

صفحه هالتر، وزنه سنگین مدوری است که به شکل دیسک در دو انتهای میله فلزی هالتر بسته می‌شود. تخته‌ هالتر، سکوی چوبی، مربع یا مستطیل و کم ارتفاعی است به ابعاد ۴×۴ یا ۳×۴ متر که وزنه‌برداری روی آن انجام می‌شود.

قرمز ۲۵ کیلوگرم، زرد ۱۵ کیلوگرم، آبی ۲۰ کیلوگرم، سبز ۱۰ کیلوگرم، سیاه ۵/۲ کیلوگرم و قفل‌های دو طرف میله به عنوان وزنه ۵ کیلوگرمی حساب می‌شود.

منبع مطلب : vista.ir

مدیر محترم سایت vista.ir لطفا اعلامیه سیاه بالای سایت را مطالعه کنید.

جواب کاربران در نظرات پایین سایت

مهدی : نمیدونم, کاش دوستان در نظرات جواب رو بفرستن.